XIV

Nie miałam na co narzekać, w szpitalu każdy traktował mnie bardzo dobrze. i nawet nie wyganiali, dostałam wolne w pracy więc siedziałam cały czas na oddziale. Roy dał mi przestrzeń, chociaż kiedy miał dyżur to wpadał do nas częściej niż było to konieczne. Mój tato spał, więc ja siedziałam z laptopem i pracowałam. Usłyszałam pukanie do drzwi, więc podniosłam głowę znad klawiatury i zobaczyłam Marion.

- Śpi? – zapytała na co pokiwałam głową – Przyniosłam ci herbatę. Wiem, wiem. Nie utrzymujemy ze sobą dobrych kontaktów.

- Roy cię lubi. – zauważyłam biorąc do ręki kubek na co się uśmiechnęła

- To miłe, bo świetny z niego lekarz. Bardzo kompetentny i w dodatku fajny kumpel. I nie martw się, nie zamierzam ani nawet nie myślałam o tym, aby go podrywać. Wiem kiedy mężczyzna jest nietykalny.

- Zabawne, ja myślałam że każdy może poderwać zajętego faceta. – a ona się jedynie zaśmiała – Nie chciałam być niemiła.

- Wiem co ci zrobiłam. W końcu twoi rodzice się rozwiedli. Ale nie masz o co się martwić, Roy cię kocha i stara się w tajemnicy przed tobą robić tyle rzeczy, że sama go podziwiam. Masz to, o czym marzy każda dziewczynka.

- Zdaję sobie sprawę z tego, że jesteśmy inaczej traktowani ze względu na to, że tutaj pracuje mój mąż. I nie chciałam tego.

- Cos o tym wiem. – uśmiechnęła się do mnie – Ale uciekam dalej dyżurować. Jakby coś to możesz śmiało mnie wzywać. – na co pokiwałam głową i zostałam sama z moim ojcem

- Traktujesz go zbyt ostro. – usłyszałam mojego tatę – Myślę, że już dużo wycierpiał i zrozumiał swoje błędy. A zamiast iść do domu i odpoczywać w jego ramionach siedzisz tutaj ze mną cały dzień.

- Wiesz, że nie pójdę? – zaśmiałam się na co lekko się uśmiechnął – I Roy to rozumie, podrzuca mi zawsze kilka rzeczy.

- Rozumie bo kocha. Wiesz, że ciebie mieliśmy kiedy był w naszym małżeństwie kryzys? Mieliśmy ciche dni, ale jeden spontaniczny wieczór i na świecie pojawiłaś się ty. Wiem, że to was poróżniło.

- Jestem gotowa aby być mamą. – westchnęłam – I kto wie, może się uda.

- Na pewno. I cieszę się, że nie masz papierów rozwodowych. Bo chcesz do niego wrócić prawda? Zresztą o co ja pytam, nie bez powodu na palcu widnieje obrączka, której przez jakiś czas nie było. – uśmiechnął się na co sama spojrzałam na swój palec – Pamiętaj, nie popełniaj tych samych błędów co ja. Nie pozwól odejść mu bez walki.

- Roy walczy. – zauważyłam bawiąc się obrączką  - Nie spodziewałam się nawet tego, i muszę przyznać, ze to miłe. Jest przy mnie w momencie kiedy go bardzo potrzebuje.

- W takich chwilach można poznać, czy dobrze wybraliśmy. I to nie tak, że nie lubię twojego męża, tylko po prostu bałem się o ciebie. Jesteś moją córeczką, chciałem mieć pewność, że oddałaś serce odpowiedniej osobie. Chciałem, abyście mieli same radosne chwile, a nie takie jak rozwód czy romanse.

- Nigdy nie jest słodko w związku. – zauważyłam na co pokiwał głową – Nawet jak byliśmy parą, kłóciliśmy się, ale nie mówiliśmy o tym głośno. Wtedy można było po prostu się rozstać, a Roy jest z rodziny dosyć konserwatywnej. Dla nich małżeństwo to świętość. I tak samo on myśli. Chociaż nie chce się do tego przyznać.

- Jestem pewny, że nie z tego powodu chce z tobą być. Rozmawiałem sobie z nim. – więc zdziwiona spojrzałam na niego – Spałaś na łóżku obok, w końcu zasnęłaś. I w końcu go lepiej poznałem. Wiesz dlaczego został onkologiem? – a ja tylko zaprzeczyłam – Jego najlepszy kumpel z podstawówki zachorował, walczył ale i tak przegrał po kilku latach. Spędzali ze sobą dużo czasu, i postanowił pójść na medycynę i wybrał taką specjalizację. Chciał pomagać innym, aby nie czuli tego co on po stracie. Stracił najlepszego przyjaciela.

- Nigdy mi o tym nie mówił, zresztą wiedział, ze nie umiem słuchać. Zawsze było mi przykro, kiedy umierał mu pacjent. – a mój tato tylko się zaśmiał, że artystka ma za miękkie serce – Dlatego nie rozmawialiśmy o jego pracy. Tak samo jak nie rozmawialiśmy o tym dlaczego przestałam malować.

- Chodź tu. – poklepał miejsce koło siebie więc się tam położyłam na co mnie przytulił – Obiecaj mi, ze mu powiesz.  Może ci pomoże się przełamać i złapiesz za pędzel.

Mijały dni, a ja spędzałam każdą chwilę w szpitalu. Zaprzyjaźniłam się nawet z pielęgniarkami, które były dla mnie bardzo miłe. Za to mój tato cały czas zagadywał dzieciaki, które chodziły po oddziale. Miał z nimi naprawdę dobry kontakt. Właśnie siedziałam na jego Sali i przysłuchiwałam się jak opowiadał bajkę dzieciakom kiedy zobaczyłam mojego męża. Uśmiechnął się do mnie, więc wyszłam za nim z Sali.

- A ja zastanawiałem się gdzie znikły wszystkie dzieci. – zauważył patrząc przez szybę na co się zaśmiałam – Byłby świetnym dziadkiem. – na co od razu spuściłam głowę – Przepraszam, nie powinienem tego mówić.

- Powoli przyzwyczajam się do tego. Potrzebuje trochę czasu, ale jednak. – westchnęłam i mu się przyjrzałam – Dlaczego mi nie powiedziałeś o rozmowie z teściem?

- Nie możesz wiedzieć wszystkiego. – puścił mi oczko – W końcu to męskie sprawy.

- Masz dzisiaj dyżur? – przyjrzałam się mu, ponieważ stał w kitlu a on potwierdził, że spędzi ze mną noc i jak chcę mogę przyjść do gabinetu lekarskiego – Macie tam wygodna kanapę?

- Jednoosobową, ale jednak jest. No i jestem dzisiaj z Pawłem, będziemy ciągnąć losy. Ale jeśli ty byś przyszła, to na pewno kanapa przypadłaby mi. – zauważył na co się zaśmiałam

- No nie wiem, wyglądasz seksownie w roboczych ciuchach, ale chyba pozwolę spać jemu na kanapie.

- Oż ty niedobra. Ale jak się dzisiaj czujesz? Przynieść ci coś jutro, czy w końcu wrócisz do domu.

- Wiesz o tym, że nie wrócę. – westchnęłam na co pokiwał głową i wyciągnął coś z kieszeni i zobaczyłam swoją ulubioną czekoladę – Chcesz abym przytyła?

- Czekolada pomaga, a ty mimo wszystko powinnaś się uśmiechać. W końcu twój tato to uwielbia, i nie tylko on. Do zobaczenia później.

Minęły dwa dni, a mój tato poczuł się źle, czułam że to koniec i byłam na to w jakiś sposób przygotowana. Tyle tylko, że nie myślałam, że nadejdzie to tak szybko. Roy był przy mnie za co byłam mu wdzięczna, w dodatku nie przypuszczałam, że załatwił aż tyle za moimi plecami. Na pogrzebie było dużo osób, tych co znałam i tych co nie. Ale i tak stałam samotnie z tyłu, nie miałam ochoty z nikim rozmawiać. Siedziałam na górze, w naszej sypialni kiedy zobaczyłam moją teściową w drzwiach. Usiadła obok mnie na łóżku i zamknęła moją dłoń w swoją.

- Nie masz ochoty siedzieć na dole co? – a ja tylko westchnęłam – Nie martw się, nikt nie ma ci tego za złe.

- Ale powinnam tam być.

- Daj spokój. – objęła mnie ramieniem – Twoja mama tam jest i Roy. Wszyscy wiedzą jak ciężko ci jest, i rozumieją dlaczego wolisz być sama.

- Dziękuje. – wytarłam policzek na co się do mnie uśmiechnęła

- Szukałem was. – usłyszałyśmy spod drzwi na co moja teściowa tylko się zaśmiała i wyszła – Obstawiałem, że schowałaś się na strychu. – Roy wszedł do środka zamykając za sobą drzwi – Goście powoli już idą do domu.

- Zaraz zejdę. – westchnęłam podchodząc do lustra, gdzie zaczęłam się poprawiać, ale poczułam jego dłonie na moim brzuchu i tylko oparłam się o niego plecami

- Nie musisz i wszystko będzie dobrze. – dał mi buziaka w policzek – Zamieniłem się dyżurami, więc przez dwa dni będę w domu. Chodź tu. – westchnął odwracając mnie do siebie przodem  mocno przytulając, na co się rozpłakałam – Powinnaś się położyć.

- Nie chce być sama. – szepnęłam odsuwając się od niego na co sam zaczął wycierać mi łzy

- I nie jesteś sama. Chodź położymy się. Twoja mama wszystkim się zajmie.

- Pytałeś się mnie, dlaczego ci nie powiedziałam. – a on rzucił tylko, że wie – Kiedy mój tato mi powiedział, od razu pomyślałam o tobie. Mimo naszych problemów. Wiem, że mój tato z tobą rozmawiał.

- Tylko kilka porad. Z których zamierzam skorzystać. – dal mi buziaka w skroń – A teraz się prześpij, potrzebujesz snu jak mało kto. Szpital nie służy nawet zdrowym. Dlatego zamieniłem się dyżurami, aby trochę cię przypilnować. I nadrobić stracony czas bez ciebie. I proszę cię nigdy więcej nie odchodź ode mnie, nie chce czuć tej pustki.

- Nie odejdę dopóki ty nie doprowadzisz do tego. – szepnęłam wtulając się w niego na co sam delikatnie głaskał mnie po głowie

Nie musiałam długo czekać, momentalnie przyszedł sen i tego było mi właśnie trzeba.