I

Ósma rano, poniedziałek. Usłyszałam budzik, więc tylko podniosłam zaspane oczy do góry i nie miałam ochoty wstawać. Za oknem jak przez ostatni tydzień, lał deszcz. Na co westchnęłam, ale jak mus to mus.  Trzeba było wstać  do pracy. Obowiązkowo mocna kawa i lekkie śniadanie, tyle tylko, że kiedy otwierałam lodówkę to w oczy rzucił mi się kalendarz z wielkim podkreślonym napisem – oglądanie domu. Momentalnie mój humor się poprawił i zdecydowanie szybciej ogarniałam się do pracy, kiedy siedziałam w autobusie to od razu wyciągnęłam swój telefon  i wykręciłam numer do mojego męża. Który nie odebrał, na co przewróciłam oczami. Wysiadłam na swoim przystanku i swoje kroki skierowałam w stronę National Gallery, gdzie pełniłam funkcję głównego konserwatora dzieł sztuk. Tyle tylko, że kiedy weszłam do środka i przywitałam z ochroniarzem, który sprawdzał moją przepustkę usłyszałam jak dzwoni mój telefon.

- Tak?

- Hej kochanie, dzwoniłaś.

- Tak, tak. – uśmiechnęłam się – Dzwoniłam się upewnić czy pamiętasz o dzisiejszym spotkaniu w sprawie domu. – ale tylko słyszałam jęk – Roy, obiecałeś. Powiedziałeś, że podejdziesz zobaczyć i jak ci się spodoba to podpiszemy umowę.

- Wiem, wiem Audrey. Ale mamy naprawdę urwanie głowy. Nie mogę zostawić pacjentów.

- Myślałam, że znalezienie nowego domu w którym się pomieścimy jest ważniejsze. Ale jak widać, tylko ja tak myślałam i nie dziwne, ze szukamy czegoś nowego od pięciu miesięcy. I jeśli się nie zjawisz w porze lunchu, to i tak podpisze umowę. Jak ci się nie będzie podobać to już będzie twój problem. A teraz przepraszam, jestem w pracy. – rzuciłam wyłączając się

Mój humor momentalnie się zepsuł, ale schowałam telefon do torebki i odbiłam swoją kartę przed wejściem do swojego biura. Wzięłam głęboki wdech i skupiłam na swoich zajęciach.

- Audrey, wpadniesz na wystawę? – usłyszałam za sobą więc się odwróciłam i zobaczyłam mojego kolegę Marca – Proszę. Mój przyjaciel wystawia nowe prace, a pamiętam że kupujecie dom więc będą wam potrzebne.

- Jasne tylko poproszę o zaproszenia. Wiesz, że muszę uzgodnić sobie z mężem grafik.

- Dzięki, wiedziałem że mogę na ciebie liczyć. – dał mi buziaka w głowę na co się zaśmiałam – Ale nad czym pracujesz?

- Przeglądam katalog, dyrektor poprosił mnie o wyrażenie opinii która wystawa ma być naszym kolejnym tematem.

- Daj coś trudnego. – puścił mi oczko – Ostatnio się wynudziłem.

- Coś się wymyśli.

***

- Roy! Proszę cię zastąp mnie dzisiaj w porze lunchu.

- Niestety nie mogę. – westchnąłem – Audrey zapowiedziała mi, że kupi dom beze mnie jak się nie pojawię. Ominąłem już cztery takie spotkania i jak dobrze pójdzie to będę spać na balkonie bo się nie zmieszczę we własnym mieszkaniu. – rzuciłem na co się zaśmialiśmy – A niestety to jej się  bardzo spodobało.

- No tak, ale jeśli ona już zdecydowała to po co ty jej tam?

- Podejmujemy decyzję wspólnie. W końcu zamierzamy mieszkać tam aż do starości. No i Audrey ma skłonności do staroci.

- No tak zaczęła od ciebie.

***

Byłam punktualnie i mojego męża nie było widać nawet na horyzoncie, więc po prostu weszłyśmy z agentką do domu. Miała już przy sobie umowy, więc usiadłam z nią przy stoliku i zajęłam się czytaniem.

- Przepraszam, jest tu kto? – usłyszałam znajomy głos i zobaczyłam mojego męża w progu – Przepraszam za spóźnienie.

- Nic nie szkodzi, więc może oprowadzę Pana po mieszkaniu? Umowa już jest, więc Pani Audrey może w spokoju ją przeczytać.

- Byłoby mi bardzo miło. – uśmiechnął się na co już w spokoju czytałam umowę, a kiedy obejrzeli wszystko to czekałam na jego decyzję – Podoba mi się.

- Więc? Podpisujemy?

- Niech no przeczytam umowę. – więc mu podałam na co czytał, ale siedziałam z uśmiechem – W takim razie nie widzę nic złego, i możemy podpisać.

- Poproszę o dwa podpisy w tym miejscu. – wskazała gdzie złożyliśmy podpisy – O to teczka dokumentów i akt notarialny dostaną państwo wraz z kluczami pod koniec tygodnia. Jeśli nie załatwimy wszystkich potrzebnych dokumentów, wtedy zadzwonię do Państwa.

- Dziękujemy. – złapałam za teczkę chowając ją do torby

- Mam nadzieję, ze ten dom będzie wam służył. – uśmiechnęła się do nas, ale jednak pożegnaliśmy się i wyszliśmy

- Naprawdę ci się podoba? – od razu rzuciłam

- Owszem, jest przytulne. I słoneczne. Zaparkowałem tam. – wskazał mi ulice, ale widziałam że zrobił to tylko po to, aby zerknąć na zegarek

- Mam przystanek z drugiej strony. – powiedziałam, a on od razu zapytał czy podwieźć mnie – Nie trzeba, ty i tak się spieszysz. Więc uciekaj porozmawiamy wieczorem.

- Dzięki, do zobaczenia. – dał mi buziaka w policzek i już go nie było

Tylko westchnęłam i ruszyłam wolnym krokiem w stronę przystanku autobusowego. Zastanawiałam się jak to będzie i od czego zacząć pakowanie w naszym mieszkaniu. Po ślubie byliśmy już trzy lata, a obiecywaliśmy sobie, że wyniesiemy się z jego kawalerskiego mieszkania najpóźniej po roku. Ale zawsze coś nam wyskakiwało, a jak już się za to zabraliśmy to musiało minąć pięć miesięcy, aby w końcu zdecydował się pojawić. Rozumiałam, że jako lekarz był potrzebny w szpitalu, i do tej pory podziwiałam go za wszystko co robił, ale czasem po prostu miałam dosyć bycia tą drugą… tą, która zawsze na niego musi czekać.

***

Koniec dyżuru, teraz mogłem wrócić do mieszkania i odpocząć. Jutrzejszy dzień zdecydowanie należał do moich ulubionych, już umówiłem się z kumplem na mecz tenisa i mogłem się w końcu wyspać. Tyle tylko, że teraz musiałem jakoś dostać się do domu przez miasto. Czasem naprawdę żałowałem, że nie postawiłem na autobusy i metro jak Audrey, bo zdecydowanie porusza się ode mnie szybciej. Zaparkowałem na wolnym miejscu w garażu podziemnym i szybkim krokiem wbiegłem po schodach do mieszkania.

- Kochanie wróciłem! – zawołałem ale nie usłyszałem żadnej odpowiedzi, więc wszedłem dalej i widziałem jak spała na łóżku zawalona papierami

Uśmiechnąłem się tylko i delikatnie, aby jej nie zbudzić zacząłem wszystko zbierać. Wszędzie znajdowały się obrazy i jakieś jej notatki. Schowałem wszystko do teczki, odkładając ją na komodę. Audrey nawet się nie poruszyła, więc najciszej jak się da wyszedłem z pokoju gasząc światło i zająłem się przygotowaniem jakiejś lekkiej kolacji dla samego siebie. 

&&&

Kilka słów ode mnie... ostatnio przechodzę chyba kryzys wieku średniego... robię wszystko na odwrót, więc w taki o to sposób pojawiam się tutaj z opowiadaniem, które napisałam na początku roku... mam nadzieję, ze zostanie przyjęte pozytywnie. Więc czas zacząć historię, zwykłych osób... prosto z Londynu.