XIX

Wróciłam do pracy i ponownie starałam się unikać mojego szefa. W dodatku byłam sama w domu, Roy pojechał do Irlandii aby załatwić wszelkie sprawy związane z wynajmem domu. Miło, że wziął to na siebie, bo po powrocie do pracy miałam naprawdę urwanie głowy. Siedziałam właśnie z kubkiem gorącej herbaty nad papierami kiedy usłyszałam mój telefon. Wygrzebałam go spod sterty i od razu odebrałam.

- Dzień dobry jakieś nowe wieści? – zauważyłam z uśmiechem

- Wiesz jak tu powoli czas leci? Wstałem, zjadłem śniadanie i już w Londynie jadłbym lunch a tutaj dopiero jest południe. Bez ciebie to naprawdę jest nudno.

- O jak miło to słyszeć. – uśmiechnęłam się pod nosem – A jak tam spotkania?

- Miałem dopiero dwa i jeszcze kilka przede mną. I właściwie to nic nie robię, odpoczywam.

- Odpoczynek ci się przyda. – zauważyłam

- A ty w pracy siedzisz pewnie? – na co potwierdziłam – Ale nie przemęczasz się co? Dopiero wyszłaś z choroby.

- Roy pracuje jak zawsze. Osiem godzin i do domu. I wiesz, że wolałabym być tam z tobą.

- Wiem, wiem ale tęsknie. – westchnął

- Tęsknisz za mną, czy za pracą i ciągłym ruchem?

- Za stokrotką i jej uśmiechem. – zauważył na co się uśmiechnęłam – Kocham cię.

- Ja też, ale muszę kończyć. Nie chcesz abym siedziała po godzinach. I zobaczymy się w czwartek. Będę czekać na ciebie w domu z obiadem.

- W takim razie ja przygotuje się na kolejne spotkanie. Oby tym razem ktoś fajny się trafił.

Dni mijały a ja skupiłam na pracy, jednak w czwartek wyszłam wcześniej i z uśmiechem wróciłam do domu. Zrobiłam zakupy i zajęłam obiadem. Kiedy wszystko było gotowe to czekałam tylko, aż pod dom podjedzie taksówka. Byłam ciekawa czy wynajął już komuś dom i kim są nowi mieszkańcy. Doprawiałam właśnie sos kiedy zobaczyłam mojego męża z kwiatami.

- Roy? – zdziwiona na niego spojrzałam – kiedy podjechałeś?

- Przyszedłem. – zaśmiał się – Po drodze wstąpiłem do kwiaciarni na rogu po kwiaty.

- A z jakiej to okazji? – zaśmiałam się nalewając do wazonu wodę a on wzruszył ramionami – Ty coś kombinujesz.

- Ahh znasz mnie, ale to później. Najpierw może obiad, jestem strasznie głodny.

Kiwnęłam tylko głową, ale i tak byłam nieufna i mu się cały czas przyglądałam. Byłam ciekawa co on znowu przeskrobał, albo wymyślił. Jednak zjedliśmy obiad i bawiąc się kieliszkiem wina czekałam aż on zacznie mówić. Tyle tylko, że mu się nie spieszyło. Dolał nam jeszcze wina i poszedł po ciastka do kuchni, ale w końcu sama nie wytrzymałam.

- Powiesz mi w końcu czy nie?

- Nie wynająłem. – wzruszył ramionami

- Dlaczego? Mieliśmy dużo ofert, na pewno ktoś był odpowiedni. Spotkałeś się ze wszystkimi?

- Tak. – rzucił a ja nic nie rozumiałam – Po prostu, nie mogłem go wynająć.

- Jak to nie mogłeś? Wystarczyło podpisać tylko umowę na pół roku i już. Coś ty wymyślił? Nie możemy pozwolić, aby dom stał pusty, mówiłam ci! – wstałam ze swojego miejsca

- Audrey uspokój się.

- Uspokój się?! Jak ja mam się uspokoić, jeśli ty mi mówisz, że dom będzie stać pusty? Pojechałeś tam na kilka dni i miałeś wszystko załatwić. Czy to tak trudno zrobić?!

- Chcę się tam przeprowadzić. – powiedział spokojnie

- C-co?

- Nie mogę ci złamać serca i go komuś wynająć. Mówisz, że wszystko ok, sama wybrałaś oferty, ale kiedy spotkałem się z tymi rodzinami, zrozumiałem, że ładnie to wygląda na papierze, ale gdybyś ich poznała to nikomu nie wynajęłabyś. Już cię znam, i to dom twojego taty. Poświęcił całe swoje oszczędności dla tego marzenia.

- Ale jak to? – usiadłam zdziwiona – Przecież mamy dom tutaj, pracę. Wszystko tu mamy.

- Możemy wynająć ten dom. jestem lekarzem mogę znaleźć pracę i tam. A jestem pewny, że i ty znajdziesz pracę. Audrey posłuchaj, wiem, że jesteś tutaj szczęśliwa. Masz pracę no i mamy tutaj rodzinę, przyjaciół. Ale oni dla nas będą nawet jak przeprowadzimy się do Irlandii. A wiem jaka byłaś tam szczęśliwa, spokojna. I myślę, że ta przeprowadzka wprowadzi też dużo spokoju do naszego związku. Posiedziałem tam sam, i zrozumiałem czego chce. Chcę zamieszkać w Irlandii, z tobą. Z piękną Audrey Craven, malarką.

- Naprawdę? – szepnęłam – Chcesz się przeprowadzić? Tak o, rzucić wszystko. zwariowałeś?

- Tak, można to tak nazwać. – zaśmiał się – Ale nie uważasz, że to dobry pomysł? No sama powiedź co ci się podoba w tamtym domu.

- Kuchnia, taras i główna sypialnia.

- A pierwsze słowo które odwzajemnia twoje uczucie lub stan ducha kiedy tam jesteś?

- Spokój. – westchnęłam a on się uśmiechnął – Naprawdę chcesz to zrobić? Rzucić pracę, którą kochasz dla nas, dla mnie?

- Nieh, robię to dla siebie. Tutaj jesteśmy w ciągłym ruchu, ja mam dyżury, ty albo praca albo wyjazd służbowy. A kiedy mamy wolne to i tak jesteśmy zabiegani. Jesteśmy w takim wieku, ze potrzebujemy odpoczynku.

- Wypominasz mi starość? – zaśmiałam się a on tylko jęknął – I jak zamierzasz to rozegrać?

- Normalnie, obydwoje mamy dwutygodniowy okres wypowiedzenia. Musimy wynająć dom komuś i najlepiej to poszukać już czegoś tam. Więc lepiej się nad tym zastanowić. Ja jestem gotowy, teraz twoja kolej.

- Mogę nad tym pomyśleć? Potrzebuje tak dwóch dni na to. Bo mimo tego, że ten plan wydaje się świetny, nie zaprzeczam, to jednak jest bardzo odważny. A jak już zauważyłeś, jestem za stara na lekkomyślne decyzje.

- Dobrze dam ci czas i czekam na odpowiedź. – uśmiechnął się do mnie co odwzajemniłam